گر عشق نبودی و غم عشق نبودی

چندین سخن نغز که گفتی که شنودی

ور باد نبودی که سر زلف ربودی

رخساره ی معشوق به عاشق که نمودی

- سودای میان تهی ز سر بیرون کن

ار ناز بکاه و در نیاز افزون کن

استاد تو عشق است چو آن جا برسی

او خود به زبان حال گوید چون کن

- از خصم چه باک چون تو یارم باشی

یا در غم هجر غمگسارم باشی

گو خصم کنار پر کن از خون جگر

چون تو به مراد در کنارم باشی

-بارها گفته ام که فاش کنم

هر چند اندر زمانه اسرار است

لیکن از بیم تیغ و بیم قضا

بر زبانم هزار مِسمار است

چون مذهب و اعتقاد پاک است مرا

از طعنه ی نااهل چه باک است مرا